Κορυδαλλός, το σαλιγκάρι ο μπούφος και ο αϊτός.

Παρουσιάστηκε ως έμβλημα του Νέου Κορυδαλλού ο "μπούφος", από καλοπροαίρετους, αντικειμενικούς και άμισθους εθελοντές του διαδυκτίου.

Για την περίπτωση, το καλύτερο έμβλημα θα ήταν ο σαλίγκαρος.

Προς υποστήριξη αυτής της άποψης που τολμώ να εκφράσω, παραθέτω για τους αδύνατους εις το μάθημα της ζωολογίας έναν πρόχειρο ορισμό που βρήκα:


μαλάκιο με σπειροειδές κέλυφος και εδώδιμη σάρκα. Έχει μακρόστενο σώμα, το οποίο προεξέχει εν μέρει από το κέλυφος, και κεφάλι, το οποίο φέρει δύο ζευγάρια κεραιών που συστέλλονται. Τρέφεται με φυτικές ύλες (χορτάρι, βλαστάρια κ.λπ.), κινείται αργά αφήνοντας ίχνη βλέννας και εμφανίζεται κυρίως τις βροχερές μέρες
http://el.wiktionary.org/wiki/σαλιγκάρι



Ο ορισμός θα πρέπει να συμπληρωθεί κατάλληλα λόγω εκσυγχρονισμού με την προσθήκη ότι τα σαλιγκάρια στην εποχή μας κυκλοφορούν παντού και προσφάτως κατέχτησαν και το διαδύκτιο.



Παλιά Κορυδαλλιώτικη παροιμία αναφέρει άλλωστε ότι δεν υπήρξε ποτέ "αϊτός" χωρίς σαλονάκι με σαλιγκάρια.
Και σήμερα η πόλη τον αϊτό της τον διαθέτει.

Ανέκδοτο για την περίσταση:
Δυό σαλιγκάρια που είχαν φωλιά στο Δημαρχείο έπιασαν κουβέντα.
Λέει το ένα:
-Πως γλύφεις με τόση μανία σήμερα αδερφάκι;
Λέει το άλλο.
- Δεν το βλέπεις ρε μαλάκα; Ο καιρός αλλάζει.

Εδώ στον Κορυδαλλό, μπούφοι και σαλιγκάρια γνωριζόμαστε καλά ο ένας με τον άλλο. Σωστά;